Recenzja filmu Emancipation: Will Smith odważnie powraca z nowym filmem tak szybko po największej kontrowersji w swoim życiu; gdyby tylko film był tak odważny.
Oglądając Emancypację, zaczynasz podejrzewać, że Will Smith mógł wiedzieć, że zamierza uderzyć kogoś na rozdaniu Oscarów i będzie potrzebował natychmiastowego rekwizytu, aby paradować z przeprosinami kilka miesięcy później. To dokładnie taki rodzaj filmu, jakiego można oczekiwać od gwiazdy, która chce zrehabilitować swój wizerunek po tym, jak upokorzyła się przed milionami ludzi na całym świecie. Ale bardziej realistycznie, Emancipation to rodzaj filmu, który kręcisz, gdy chcesz wygrać Oscara.
I to jest jego największa wada. W każdej sekundzie jego 132-minutowego czasu pracy wydaje się, że został wyprodukowany w jakimś tajnym laboratorium rządowym, wyłącznie po to, by zdobyć Smitha Oscara. Co sugeruje, że nikt nie spodziewał się, że wygra dla króla Ryszarda. Być może Emancipation była jego rezerwą, co w jakiś sposób sprawia, że jest to jeszcze bardziej cyniczne ćwiczenie. A teraz staje przed trudnym zadaniem przekonania wszystkich, że jego nowy prestiżowy obraz nie jest w rzeczywistości filmem klasy B za 130 milionów dolarów, za który zapłacono mu równowartość całego budżetu Ponniyina Selvana: I. Ale to jest.
Parodia z pogranicza dramatów-przynęt Oscara – wraz z absurdalnie desaturowaną paletą i niemal cichą narracją – Emancipation ma złudzenia, że jest czymś tak ważnym kulturowo jak Lista Schindlera, ale zamiast tego jest klonem Revenanta z ułamkiem zakresu narracji tego filmu.
Oparty na historii Whipped Petera, zbiegłego niewolnika, który nieumyślnie stał się symbolem ruchu abolicjonistycznego, kiedy zdjęcie jego pokrytych bliznami pleców stało się wirusowym narzędziem propagandowym podczas wojny secesyjnej. każdy wzruszający moment w rytm akcji. Piotr uciekł przed porywaczami i przeżył 10 dni na bagnach, zanim został „uratowany” przez żołnierzy Unii. Nikt nie zgadnie, w jaki sposób ten grób znalazł się na kolanach człowieka stojącego za Olympus Has Fallen i dwoma filmami Equalizer. Ale masz to.
Peter pokonał ponad 60 kilometrów w swojej podróży, która sama w sobie była aktem przetrwania. Danny Boyle wydobył prawdziwy ludzki dramat z nieruchomego mężczyzny. Ale Fuqua nie może się powstrzymać przed przywróceniem ustawień domyślnych. W ten sposób powstaje film, który wygląda i brzmi jak coś ważnego, ale w rzeczywistości jest thrillerem Liama Neesona w przebraniu. I mógłbym z radością argumentować, że nawet The Grey jest bardziej złożonym doświadczeniem niż ten film.
Nigdy nie widzimy Piotra, który po prostu istnieje, szuka jedzenia lub zmaga się ze swoimi myślami. Na łasce Fuquy zawsze coś robi. Film — lub, co bardziej prawdopodobne, sam Smith — nie zadowala się cichymi aktami heroizmu; jest gotów zadowolić się niczym innym, jak Peterem dosłownie ratującym małą dziewczynkę z pożaru lub walczącym gołymi rękami z aligatorem. Co nie znaczy, że nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Ale według Emancypacji to wszystko, co zrobił.
To Smith-show o epickich proporcjach; żywy, oddychający pomnik poświęcenia jednego człowieka, by przedstawiać się jako bohater. To niepokojące, że wolą w tym celu wykorzystać poruszającą historię z życia wziętą, zamiast wymyślać własną. Ponieważ chociaż Emancipation dotyczy prawdziwej postaci historycznej, nigdy nie zrozumiesz, kim był Piotr jako osoba poza jego cichą godnością i oddaniem Bogu. Istnieją inne postacie – na przykład Ben Foster pojawia się jako przesadny złoczyńca – ale wyłącznie dla celów fabularnych.
W trzecim akcie Peter zostaje szybko zaciągnięty jako żołnierz Unii, co wydaje się być zupełnie innym filmem. W żadnym momencie Emancipation nie zmaga się ze złożonością tej sytuacji; że Peter jest zasadniczo zmuszany do służenia innemu białemu człowiekowi chwilę po tym, jak został „uratowany” przed jednym. Zamiast tego Fuqua wykorzystuje to jako okazję do nakręcenia filmu wojennego, który być może zawsze chciał zrobić